* Hardwareabstractie: Randapparatuur varieert enorm in hun communicatieprotocollen en interfaces. Om ze allemaal rechtstreeks aan te pakken, zou het besturingssysteem een ​​grondige kennis moeten hebben van de specifieke hardwaredetails van elk apparaat. Dit is ongelooflijk complex, inefficiënt en maakt het besturingssysteem in hoge mate niet-draagbaar. In plaats daarvan bieden stuurprogramma's een gestandaardiseerde interface, waardoor het besturingssysteem op een consistente manier met alle apparaten kan communiceren.

* Draagbaarheid en onderhoudbaarheid: Door abstractie kan het besturingssysteem eenvoudig worden geport naar verschillende hardwareplatforms. Het kernbesturingssysteem blijft hetzelfde; alleen de apparaatstuurprogramma's hoeven te worden gewijzigd om nieuwe hardware te ondersteunen. Dit vereenvoudigt de ontwikkeling, updates en onderhoud.

* Fouttolerantie en beveiliging: Directe toegang tot hardware kan tot systeeminstabiliteit leiden als een apparaat niet goed functioneert of verkeerd wordt gebruikt. Stuurprogramma's bieden een niveau van isolatie en foutafhandeling, waardoor wordt voorkomen dat randproblemen het hele systeem laten crashen. Ze kunnen ook een beveiligingsbeleid afdwingen en de toegang tot specifieke apparaten beperken.

* Bronnenbeheer: Stuurprogramma's beheren de toewijzing van bronnen voor randapparatuur. Dit omvat zaken als interruptafhandeling, DMA-overdrachten en energiebeheer. Het besturingssysteem hoeft niet met deze details op laag niveau om te gaan, wat leidt tot een schoner en efficiënter ontwerp.

Samengevat: Hoewel het besturingssysteem uiteindelijk de interactie met randapparatuur regelt, gebeurt dit indirect via apparaatstuurprogramma's. Deze stuurprogramma's fungeren als tussenpersonen, bieden een consistente interface en behandelen de complexiteit van hardwarecommunicatie. Directe hardwaretoegang wordt over het algemeen vermeden omdat dit ten koste gaat van draagbaarheid, onderhoudbaarheid en systeemstabiliteit.