* Precisie en tolerantie: FDM mist de precisie die nodig is voor veel computercomponenten. Het laag-voor-laag depositieproces leidt tot inherente onnauwkeurigheden in afmetingen en oppervlakteafwerking. Dit is onaanvaardbaar voor zaken als geïntegreerde schakelingen, fijne schakelingen of nauwkeurig passende mechanische onderdelen. De haalbare toleranties zijn veel te grof.

* Materiële beperkingen: FDM maakt doorgaans gebruik van thermoplastische materialen, die niet geschikt zijn voor de elektrische en thermische eigenschappen die in veel computeronderdelen vereist zijn. Er zijn halfgeleiders, isolatoren met specifieke diëlektrische constanten en warmtegeleidende materialen nodig, en FDM kan deze niet gemakkelijk accommoderen.

* Oppervlakafwerking: Het gelaagde karakter van FDM-prints resulteert in een ruwe oppervlakteafwerking. Veel computeronderdelen hebben gladde, gepolijste oppervlakken nodig voor optimale functionaliteit en om kortsluiting of andere problemen te voorkomen. Nabewerking kan dit verbeteren, maar is vaak onvoldoende voor de veeleisende toleranties van elektronica.

* Interne structuur: De interne structuur van FDM-prints is vaak poreus en zwak. Veel computeronderdelen hebben een consistente interne sterkte en dichtheid nodig voor structurele integriteit. De infill-strategieën van FDM verbeteren weliswaar de sterkte tot op zekere hoogte, maar kunnen nog steeds niet tippen aan de uniformiteit van spuitgieten of andere methoden die voor computercomponenten worden gebruikt.

* Snelheid en schaalbaarheid: FDM is relatief langzaam vergeleken met massaproductietechnieken die voor computercomponenten worden gebruikt. De tijd die nodig is om zelfs maar een klein onderdeel te printen zou onbetaalbaar zijn voor productie op grote schaal.

* Materiaalafval: FDM produceert steunstructuren die de materiaalkosten en verspilling verhogen, waardoor het minder efficiënt is voor productie in grote volumes.

Kortom, hoewel FDM uitstekend geschikt is voor het maken van prototypen en het maken van bepaalde soorten aangepaste onderdelen, maken de beperkingen op het gebied van precisie, materiaalkeuze, oppervlakteafwerking, snelheid en schaalbaarheid het geheel ongeschikt voor de massaproductie van de ingewikkelde en uiterst nauwkeurige componenten die in computers worden aangetroffen. Technieken als spuitgieten, PCB-productie en halfgeleiderfabricage zijn veel beter geschikt voor deze taak.