* Wachtwoordlengte: Langere wachtwoorden zijn exponentieel moeilijker te kraken. Door slechts een paar tekens toe te voegen, wordt de benodigde tijd aanzienlijk verlengd.

* Wachtwoordcomplexiteit: Een wachtwoord met een combinatie van hoofdletters en kleine letters, cijfers en symbolen is veel resistenter dan een eenvoudige reeks kleine letters.

* Type aanval: Verschillende kraakmethoden hebben enorm verschillende snelheden. Brute-force-aanvallen (elke mogelijke combinatie proberen) zijn langzamer dan woordenboekaanvallen (het proberen van gewone woorden en zinnen) of regenboogtabelaanvallen (vooraf berekende tabellen met hashes).

* Hashing-algoritme: Het algoritme dat wordt gebruikt om het wachtwoord te beschermen (bijvoorbeeld SHA-256, bcrypt) heeft een aanzienlijke invloed op de kraaksnelheid. Sommige algoritmen zijn zo ontworpen dat ze rekentechnisch duur zijn, waardoor brute-force-aanvallen worden vertraagd.

* Supercomputerspecificaties: De snelheid en het aantal processors, het geheugen en de verbindingstechnologie van de supercomputer hebben rechtstreeks invloed op de kraakmogelijkheden. Een krachtigere supercomputer zal uiteraard sneller zijn.

* Zouten en peperen: Deze technieken voegen willekeurige gegevens toe aan het wachtwoord vóór het hashen, waardoor vooraf berekende tabellen ineffectief worden en aanvallen aanzienlijk worden vertraagd.

Hoewel een supercomputer eenvoudigere wachtwoorden ongelooflijk snel kan kraken (mogelijk miljoenen of miljarden per seconde), kan een voldoende lang en complex wachtwoord, vooral in combinatie met sterke hashing en salting, zelfs de krachtigste supercomputers vrijwel oneindig lang weerstaan. De kosten van het gebruik van een supercomputer voor een dergelijke taak worden ook zeer snel onbetaalbaar.

Kortom, het gaat niet om *hoe snel* een supercomputer een wachtwoord kan kraken, maar om *hoe lang* het zou duren, wat kan variëren van milliseconden voor zwakke wachtwoorden tot eeuwen voor sterke wachtwoorden.