Op zichzelf staande daemons worden vaak gebruikt voor het afhandelen van systeem- of achtergrondtaken die continu moeten worden uitgevoerd zonder directe gebruikersinvoer of toezicht. Ze onderscheiden zich van interactieve processen die gebruikersinvoer of controle vereisen om te kunnen functioneren.

Om een ​​zelfstandige daemon in Linux te maken, volgen programmeurs doorgaans een specifiek proces:

1. De Daemon coderen: Het daemonprogramma is geschreven in een programmeertaal zoals C of Python, en houdt zich aan de noodzakelijke ontwerppatronen en functionaliteit die nodig zijn voor de uit te voeren taak.

2. Uitvoering op de achtergrond: Het programma is ontworpen om op de achtergrond te draaien, meestal door het proces te daemoniseren. Dit omvat het loskoppelen van het proces van de controlerende terminal, het omleiden van standaardinvoer/uitvoer (stdin, stdout, stderr) naar geschikte locaties (bijvoorbeeld logbestanden) en het opzetten van geschikte signaalbehandelaars.

3. Automatisch opstarten: Om ervoor te zorgen dat de daemon automatisch start wanneer het systeem opstart of wanneer aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan, worden de systeeminitialisatiescripts (bijvoorbeeld /etc/init.d of systemd unit-bestanden) aangepast om vermeldingen op te nemen voor het starten of stoppen van de daemon.

4. Omgaan met signalen: Op zichzelf staande daemons implementeren vaak signaalbehandelaars om op de juiste manier op verschillende systeemsignalen te reageren. Ze kunnen bijvoorbeeld signalen zoals SIGTERM of SIGINT verwerken om de daemon netjes af te sluiten wanneer deze een beëindigingsverzoek ontvangt.

5. Foutafhandeling en logboekregistratie: Binnen de daemon zijn de juiste mechanismen voor foutafhandeling en logboekregistratie geïmplementeerd om eventuele problemen of fouten die tijdens de werking ervan optreden, vast te leggen en te rapporteren.

6. Taken plannen (indien van toepassing): Als de daemon periodieke of geplande taken omvat, implementeert deze de juiste mechanismen voor het plannen en uitvoeren van taken, zoals het gebruik van Cron- of systemd-timers.

7. Configuratiebeheer: Op zichzelf staande daemons hebben vaak configureerbare opties die kunnen worden opgegeven in configuratiebestanden of opdrachtregelargumenten. Met deze opties kunnen gebruikers het gedrag van de daemon aanpassen.

8. Veiligheidsmaatregelen: Afhankelijk van de aard van de daemon en zijn taken worden de nodige beveiligingsmaatregelen genomen om gevoelige gegevens of systeembronnen te beschermen tegen ongeoorloofde toegang of manipulatie.

Zodra een zelfstandige daemon is ontwikkeld en geconfigureerd, kan deze worden gestart, beheerd en gemonitord via verschillende tools en opdrachten die door het Linux-besturingssysteem worden geleverd. Enkele veel voorkomende opdrachten voor het beheren van daemons zijn:

- service starten of systemctl start :Start de daemon.

- service stop of systemctl stop :Stopt de daemon.

- service status of systemctl-status :Toont de status van de daemon.

Door gebruik te maken van standalone daemons kunnen Linux-systemen een breed scala aan achtergrondtaken en -diensten efficiënt uitvoeren, waardoor kritieke activiteiten kunnen worden voortgezet zonder tussenkomst van de gebruiker.