Hier is een overzicht van de superioriteit van HDLC:

* Grotere adresseringsmogelijkheden:

* SDLC: Hoofdzakelijk ontworpen voor single-master-, single-slave-configuraties of eenvoudige multi-droplijnen met een beperkt adresseringsbereik. Het adresveld ondersteunde doorgaans slechts een relatief klein aantal stations.

* HDLC: Ondersteunt complexere netwerktopologieën zoals point-to-point-, multi-point- en lusconfiguraties. HDLC breidt het adresveld uit, waardoor het een aanzienlijk groter aantal stations op één enkele link kan adresseren. Dit maakt hem geschikt voor grotere, meer diverse netwerkomgevingen.

* Meer veelzijdige bedieningsmodi:

* SDLC: Meestal gebruikt in een master-slave polling-omgeving.

* HDLC: Definieert meerdere werkingsmodi en biedt flexibiliteit in de manier waarop gegevens worden uitgewisseld:

* Normale responsmodus (NRM): Vergelijkbaar met de master-slave-opstelling van SDLC, die wordt gebruikt wanneer de secundaire stations polling van het primaire station vereisen.

* Asynchrone responsmodus (ARM): Een secundair station kan een transmissie initiëren zonder expliciete toestemming van het primaire station, maar het primaire station behoudt nog steeds de controle.

* Asynchrone gebalanceerde modus (ABM): Biedt een gebalanceerde, peer-to-peer-communicatie waarbij elk station een transmissie kan initiëren zonder expliciete toestemming of polling. ABM wordt vaak gebruikt in situaties waarin stations een gelijke verantwoordelijkheid hebben, zoals in X.25-netwerken. Deze modus is afwezig in SDLC. Deze modus verbetert de efficiëntie in gedistribueerde systemen aanzienlijk.

* Verbeterde foutdetectie en herstel:

* SDLC: Vertrouwt voornamelijk op een CRC (Cyclic Redundancy Check) voor foutdetectie.

* HDLC: Bevat dezelfde CRC voor foutdetectie als SDLC. Bovendien biedt HDLC robuustere mechanismen voor foutherstel door het gebruik van volgnummers en bevestigingen. Door het gebruik van volgnummers en bevestigingen kan HDLC verloren of beschadigde frames detecteren en opnieuw verzenden, wat leidt tot een betrouwbaardere gegevensoverdracht.

* Standaardisatie en internationale adoptie:

* SDLC: Grotendeels geassocieerd met IBM's SNA (Systems Network Architecture).

* HDLC: Werd een internationale standaard (ISO 3309, ISO 4335). Dit leidde tot een bredere acceptatie door verschillende leveranciers en technologieën. HDLC diende als basis voor andere datalinklaagprotocollen, waaronder LAPB (gebruikt in X.25), LAPD (gebruikt in ISDN) en PPP (gebruikt in veel point-to-point-verbindingen). De standaardisatie van HDLC maakt het een opener en interoperabeler protocol vergeleken met de meer eigen SDLC.

* Ondersteuning voor full-duplexcommunicatie:

* SDLC: Hoofdzakelijk ontworpen voor half-duplexcommunicatie.

* HDLC: Ondersteunt op natuurlijke wijze full-duplexcommunicatie, waardoor gelijktijdige verzending en ontvangst mogelijk is. Deze mogelijkheid verhoogt de efficiëntie van de gegevensoverdracht aanzienlijk.

* Framestructuuruitbreidingen:

* SDLC: Een vaste framestructuur.

* HDLC: Flexibelere frameconstructies met voorzieningen voor verlengingen. Hierdoor kunnen nieuwe functies en functionaliteiten worden toegevoegd zonder het protocol volledig opnieuw te ontwerpen. Dit zorgt voor voorwaartse compatibiliteit en aanpassingsvermogen aan veranderende netwerkvereisten.

Samenvattend bouwt HDLC voort op de concepten die door SDLC zijn geïntroduceerd en biedt aanzienlijke verbeteringen op het gebied van adresseringsmogelijkheden, operationele modi, foutafhandeling, standaardisatie, duplexcommunicatie en flexibiliteit van de framestructuur. Deze verbeteringen maken HDLC tot een veelzijdiger, robuuster en algemeen aanvaard protocol voor datalinklaagcommunicatie. Hoewel SDLC van historisch belang is, wordt het in moderne netwerkomgevingen grotendeels vervangen door HDLC en zijn derivaten.