* Toegangscontrole: Privénetwerken beperken de toegang alleen tot geautoriseerde gebruikers. Dit wordt doorgaans bereikt door zaken als gebruikersnamen, wachtwoorden, IP-adresbeperkingen en firewalls. Openbare netwerken zijn van nature open voor iedereen binnen bereik.

* Gegevenscodering: Particuliere netwerken maken vaak gebruik van encryptieprotocollen om gegevens die via het netwerk worden verzonden te beschermen. Hoewel sommige openbare netwerken versleuteling bieden (zoals HTTPS voor webverkeer), is dit niet gegarandeerd en is het beveiligen van alle aspecten van de communicatie op een openbaar netwerk een aanzienlijk grotere uitdaging.

* Beveiligingsmonitoring: Privénetwerken zijn gemakkelijker te monitoren en te beheren op beveiligingsinbreuken. Beheerders kunnen inbraakdetectiesystemen en andere beveiligingsmaatregelen implementeren om bedreigingen te identificeren en erop te reageren. Openbare netwerken bieden weinig tot geen dergelijke controle.

* Fysieke beveiliging: De fysieke infrastructuur van een particulier netwerk kan worden beveiligd, waardoor de fysieke toegang tot apparatuur wordt beperkt en het risico op manipulatie wordt verminderd. Openbare Wi-Fi-hotspots ontberen vaak enige vorm van fysieke beveiliging.

* Blootstelling aan kwetsbaarheid: Openbare netwerken zijn inherent kwetsbaarder voor aanvallen zoals man-in-the-middle-aanvallen, afluisteren en malware. Particuliere netwerken, met de juiste beveiligingsmaatregelen, verminderen dit risico aanzienlijk.

Kortom, hoewel een goed geconfigureerd particulier netwerk nog steeds robuuste beveiligingspraktijken vereist, biedt het een veel beter beveiligingsniveau vergeleken met een openbaar netwerk. Het gebruik van een openbaar netwerk brengt altijd een aanzienlijk risico met zich mee.