Dit is nuttig in situaties waarin:

* Sessiegegevens worden opgeslagen op de server: Applicaties die de sessiestatus behouden (zoals winkelwagentjes of gebruikersaanmeldingen) hebben dit nodig om te voorkomen dat gebruikersvoortgang verloren gaat als het volgende verzoek naar een andere server wordt verzonden. Zonder sticky IP's zou de nieuwe server geen toegang hebben tot de informatie van de vorige sessie.

* De applicatie vereist stateful verbindingen: Bepaalde applicaties vereisen een permanente verbinding met de server, en het wisselen van server tijdens de verbinding kan de functionaliteit verstoren.

Hoe het werkt:

De load balancer houdt een tabel bij waarin client-IP-adressen worden gekoppeld aan de servers waaraan ze zijn toegewezen. Wanneer er een nieuw verzoek binnenkomt vanaf een bekend client-IP, raadpleegt de load balancer de tabel en stuurt het verzoek naar de bijbehorende server.

Nadelen:

* Serveroverbelasting: Als een server overbelast raakt, voorkomen sticky IP's dat de taakverdeling verzoeken naar andere beschikbare servers distribueert, wat mogelijk kan leiden tot prestatieproblemen voor die specifieke client.

* Serverfout: Als de toegewezen server uitvalt, ervaren clients downtime totdat de load balancer de fout detecteert en ze opnieuw toewijst aan een andere server.

* IP-adreswijzigingen: Als het IP-adres van de client verandert (bijvoorbeeld als gevolg van een overstap naar een mobiel netwerk of NAT), zal het sticky IP-mechanisme falen, waardoor de client een nieuwe sessie moet starten.

Alternatieven:

Technieken zoals sessiereplicatie of het gebruik van een gecentraliseerde sessieopslag (zoals een database of cache) kunnen tegemoetkomen aan de behoefte aan sessiepersistentie zonder afhankelijk te zijn van sticky IP-adressen, waardoor enkele van de bijbehorende nadelen worden verzacht. Deze methoden hebben vaak de voorkeur voor grotere, complexere systemen.