Hoewel de onderliggende fysieke infrastructuur gebruik kan maken van een verscheidenheid aan technologieën (glasvezel, koperkabels, draadloze netwerken, enz.), abstraheert de logische link deze verschillen. Het biedt een consistente interface en pad voor gegevensoverdracht tussen de knooppunten, ongeacht de fysieke implementatie. Voorbeelden zijn onder meer:

* IP-adressen en routing: Ongeacht het fysieke pad dat een pakket aflegt (waarbij veel verschillende fysieke links en netwerktechnologieën betrokken kunnen zijn), bepalen de IP-adressen en routeringsprotocollen het logische pad. De bron- en bestemmings-IP-adressen definiëren de logische verbinding.

* Virtuele circuits (VC's): Bij technologieën als Frame Relay en ATM brengt een virtueel circuit een logische verbinding tot stand tussen twee knooppunten. Meerdere virtuele circuits kunnen dezelfde fysieke links delen.

* Softwaregedefinieerd netwerken (SDN): SDN maakt het dynamisch en flexibel in kaart brengen van logische verbindingen met de onderliggende fysieke infrastructuur mogelijk. Het besturingsvlak scheidt de logische netwerkconfiguratie van het fysieke netwerk, waardoor abstracties mogelijk worden die diverse fysieke verbindingen als één enkel, verenigd netwerk laten verschijnen.

* Tunnels (bijvoorbeeld VPN's): Tunneling creëert een logische verbinding tussen twee punten die fysiek gescheiden kunnen zijn door verschillende netwerken. Gegevens worden ingekapseld in de tunnel, waardoor de onderliggende fysieke verbindingen onzichtbaar worden gemaakt.

In essentie vertegenwoordigen logische links de *functionele* connectiviteit tussen knooppunten, onafhankelijk van de onderliggende *fysieke* implementatie. Ze bieden een uniform beeld van het netwerk, vereenvoudigen het beheer en maken het eenvoudiger om fysieke koppelingen toe te voegen, te verwijderen of te wijzigen zonder de logische netwerktopologie te beïnvloeden.