Hier is hoe het werkt:

1. Periodieke updates: RIP -routers sturen periodiek hun hele routeringstabel uit naar al hun direct verbonden buren. Dit gebeurt standaard elke 30 seconden.

2. Afstandsvector: RIP gebruikt een afstandsvectoralgoritme, wat betekent dat elke router een tabel met bekende bestemmingen en de afstand (hoptelling) onderhoudt om ze te bereiken.

3. Hoptelling: RIP gebruikt een hoptellingstatistiek, wat betekent dat het het aantal routers telt dat een pakket moet passeren om zijn bestemming te bereiken. Het maximale hop aantal is 15, waarna een route als onbereikbaar wordt beschouwd.

4. Route -updates: Wanneer een router een routeringsupdate van een buur ontvangt, vergelijkt deze de nieuwe informatie met de huidige routingtabel. Als een route wordt ontdekt met een lagere hoptelling, werkt de router zijn tabel bij en adverteert de nieuwe route naar zijn eigen buren.

5. Convergentie: Door deze uitwisseling van routeringsinformatie komen RIP -routers geleidelijk samen op een gemeenschappelijk beeld van de netwerktopologie.

Voordelen van RIP:

* eenvoudig te implementeren en te configureren: RIP is relatief eenvoudig in te stellen en te beheren.

* gemakkelijk te begrijpen: De hoptellingstatistiek is gemakkelijk te begrijpen.

Nadelen van RIP:

* schaalbaarheidsproblemen: RIP kan inefficiënt worden in grote netwerken vanwege de uitzending van hele routeringstabellen.

* langzame convergentie: Veranderingen in de netwerktopologie kunnen lang duren om zich in het netwerk te verspreiden.

* Looping: RIP kan in bepaalde situaties lijden aan routeringslussen, vooral met trage netwerkverbindingen.

Alternatieven voor RIP:

* OSPF (eerst kortste pad open): OSPF is een meer geavanceerd routeringsprotocol dat een link-state algoritme gebruikt.

* BGP (Border Gateway Protocol): BGP is een padvectorprotocol dat wordt gebruikt voor het routeren tussen autonome systemen (ASS) op internet.

Hoewel RIP niet zo veel wordt gebruikt als het ooit was, wordt het nog steeds gebruikt in sommige kleinere netwerken.