* Technologische beperkingen: Om een ​​dergelijke snelle toegangstijd te bereiken zouden uiterst geavanceerde fabricagetechnieken en materialen nodig zijn. De huidige DRAM-technologie (Dynamic Random Access Memory), zelfs de snelste die beschikbaar is, is aanzienlijk langzamer. SRAM (Static Random Access Memory) is sneller dan DRAM, maar zelfs de snelste SRAM-chips zijn nog steeds een orde van grootte langzamer dan 10 ns. De uitdagingen omvatten het minimaliseren van signaalvoortplantingsvertragingen binnen de chip, het verminderen van de capaciteit en het ontwikkelen van ongelooflijk snelle transistors.

* Stroomverbruik: Dergelijke hoge snelheden zouden waarschijnlijk leiden tot een ongelooflijk hoog energieverbruik, waardoor het voor de meeste toepassingen onpraktisch wordt. De gegenereerde warmte zou ook een groot probleem zijn.

* Kosten: De ontwikkeling en productie van zo’n chip zou astronomisch duur zijn.

* Beperkte toepasbaarheid: Zelfs als dit haalbaar is, is een geheugenchip van 10 ns voor veel toepassingen wellicht niet bruikbaar. De snelheid van het geheugen kan veel hoger zijn dan de verwerkingsmogelijkheden van de CPU of andere componenten waarmee het zou worden gebruikt, wat resulteert in een prestatieknelpunt elders in het systeem. Het voordeel zou de enorme kosten en complexiteit niet rechtvaardigen.

Kortom, hoewel de natuurkunde de creatie van een geheugenchip van 10 ns niet inherent verhindert, maken de technische uitdagingen en het ontbreken van een dwingende marktbehoefte dit in de nabije toekomst hoogst onwaarschijnlijk. Er wordt misschien onderzoek gedaan op gespecialiseerde gebieden die streven naar sneller geheugen, maar een commercieel levensvatbare 10 ns-chip is verre van realiteit.