* Historische traagheid: De QWERTY-indeling, de bekendste toetsenbordindeling van een typemachine, werd ongelooflijk dominant. Dit zorgde voor een enorme geïnstalleerde basis van toetsenborden en een enorme hoeveelheid spiergeheugen bij typisten. De overstap naar een efficiëntere indeling zou een enorme maatschappelijke verschuiving vereisen, en de voordelen waren niet meteen duidelijk genoeg om de kosten te rechtvaardigen.

* Bekendheid en gebruiksgemak: De meeste mensen leren typen op een QWERTY-toetsenbord. Overstappen naar een andere lay-out betekent opnieuw leren, wat een aanzienlijke investering in tijd en moeite vergt. De bekendheid en het comfort van QWERTY wegen voor veel gebruikers zwaarder dan de theoretische voordelen van alternatieve lay-outs.

* Ondersteuning voor oudere software: Terwijl moderne besturingssystemen en software verschillende toetsenbordindelingen ondersteunen, is QWERTY de standaard en universeel ondersteund. Verandering zou de compatibiliteit met talloze applicaties en systemen verbreken.

* De "mythe" van het voorkomen van toetsstoringen (grotendeels ontkracht): De oorspronkelijke redenering achter de lay-out van QWERTY was zogenaamd om mechanische toetsblokkeringen op vroege typemachines te voorkomen. Deze bewering wordt door toetsenbordhistorici grotendeels als een mythe beschouwd, maar heeft bijgedragen aan de vroege acceptatie ervan.

Het is echter van cruciaal belang om te begrijpen dat QWERTY *niet* optimaal is. Moderne ergonomische toetsenborden en alternatieve lay-outs (zoals Dvorak) bieden aanzienlijke voordelen op het gebied van snelheid, ergonomie en minder belasting. Het feit dat QWERTY dominant blijft, is voornamelijk te wijten aan historische redenen en de hoge drempel om over te stappen, niet omdat het inherent een superieur ontwerp is. Het gebruik van een QWERTY-toetsenbord is meer een kwestie van bruikbaarheid en gevestigde conventies dan een optimale keuze op basis van moderne ontwerpprincipes.