| De sleutels op een toetsenbord zijn eigenlijk niet op een weloverwogen, kwaadwillende manier "gemengd". De arrangement, bekend als de QWERTY -lay -out, is een historisch artefact met een fascinerend verhaal erachter. Hoewel aanvankelijk ontworpen om het typen te vertragen (om te voorkomen dat vroege mechanische typemachines niet jammen), is de blijvende populariteit complexer en is niet alleen afhankelijk van die eerste reden.
Hier is een uitsplitsing waarom het aanhoudt:
* Historische traagheid: QWERTY werd al vroeg de dominante lay -out en schakelen zou ongelooflijk duur en storend zijn. De enorme investering in software, hardware en gebruikerstraining maakt het veranderen van bijna onmogelijk.
* spiergeheugen: Miljarden mensen hebben geleerd om op QWERTY te typen. Overschakelen naar een efficiëntere lay -out zou uitgebreide omscholing vereisen en het voordeel wist mogelijk niet zwaarder te zijn dan het ongemak voor velen.
* Netwerkeffecten: Omdat iedereen QWERTY gebruikt, is dit de standaard. Software, hardware en trainingsmaterialen ondersteunen dit allemaal. Dit maakt het zichzelf in de war.
* Debatten over efficiëntie: Hoewel alternatieve lay -outs zoals Dvorak beweren efficiënter te zijn, is het bewijs niet doorslaggevend. De waargenomen efficiëntiewinst wordt vaak opgewassen door de leercurve en het gebrek aan wijdverbreide adoptie.
Kortom, hoewel QWERTY misschien niet de * meest * efficiënte toetsenbordindeling is, is dit de * de facto * standaard vanwege historische redenen en netwerkeffecten, waardoor een verandering praktisch onhaalbaar is. Het is niet opzettelijk "verward", maar een resultaat van een samenvloeiing van historische en praktische factoren. |
