Hier is een overzicht:

* Resistieve touchscreens (oudere technologie): Deze *doen* druk uitoefenen. Ze bestaan ​​uit twee lagen elektrisch geleidend materiaal, gescheiden door een opening. Wanneer je het scherm aanraakt, drukken de lagen op elkaar, waardoor er op dat punt een elektrische verbinding ontstaat. De locatie van de aanraking wordt bepaald door de verandering in spanning of stroom.

* Capacitieve touchscreens (tegenwoordig het meest gebruikt): Dit zijn de meest voorkomende typen op smartphones en tablets. Ze zijn niet afhankelijk van druk. In plaats daarvan hebben ze een laag geleidend materiaal (zoals indiumtinoxide) dat een elektrostatisch veld creëert. Wanneer je met je vinger (die ook geleidend is) het scherm aanraakt, verstoor je op dat moment het elektrostatische veld. Sensoren in het scherm detecteren de verandering in capaciteit, die wordt gebruikt om de locatie van de aanraking te bepalen.

* Infrarood-touchscreens: Deze gebruiken infraroodstralen om een ​​lichtraster over het schermoppervlak te creëren. Wanneer u het scherm aanraakt, blokkeert u een of meer stralen en detecteren sensoren de onderbreking.

* Surface Acoustic Wave (SAW) touchscreens: Deze maken gebruik van ultrasone golven op het oppervlak van het scherm. Door het scherm aan te raken wordt een deel van de golfenergie geabsorbeerd, en sensoren detecteren de verandering in het golfpatroon om de aanraaklocatie te bepalen.

Samenvattend:terwijl oudere touchscreens (resistief) druk gebruikten, vertrouwt de overgrote meerderheid van moderne touchscreens (vooral capacitief) op het detecteren van veranderingen in elektrische velden of andere eigenschappen, in plaats van de druk rechtstreeks te meten. Zie het meer als het ontwrichten van een bestaand veld dan als het uitoefenen van geweld.