Waarom HDD's defragmentatie nodig hebben:

HDD's slaan gegevens op in fysiek gescheiden sectoren op draaiende schotels. Wanneer een bestand groter is dan een enkele sector, wordt het in stukken gebroken en op verschillende locaties op de schijf opgeslagen. Naarmate bestanden worden gemaakt, verwijderd en gewijzigd, kunnen deze fragmenten na verloop van tijd over het schijfoppervlak verspreid raken. Dit leidt tot:

* Langzamere toegangstijden: De lees-/schrijfkoppen moeten over het schijfoppervlak bewegen om verschillende fragmenten van een enkel bestand te lezen, waardoor de toegang tot bestanden wordt vertraagd.

* Verhoogde slijtage: Meer hoofdbewegingen betekenen meer slijtage aan de mechanische onderdelen van de harde schijf, waardoor de levensduur mogelijk wordt verkort.

Waarom SSD's en moderne HDD's dit niet nodig hebben:

* SSD's: Solid State-schijven maken gebruik van flashgeheugen, dat niet de fysieke beperkingen van HDD's kent. Gegevens zijn op vrijwel elke locatie elektronisch toegankelijk met dezelfde snelheid. Defragmentatie op een SSD is niet alleen onnodig, maar kan de levensduur zelfs verkorten door onnodige schrijfcycli te veroorzaken.

* Moderne harde schijven en besturingssystemen: Veel moderne harde schijven en besturingssystemen (zoals Windows 10 en hoger) hebben functies die fragmentatie minimaliseren. Het besturingssysteem probeert aaneengesloten ruimte toe te wijzen voor nieuwe bestanden en voert achtergronddefragmentatie vaak op intelligente wijze uit. De prestatie-impact van kleine fragmentatie op moderne HDD's is over het algemeen verwaarloosbaar.

In het kort: Defragmentatie is een traditionele praktijk die voornamelijk gericht is op het verbeteren van de prestaties van oudere harde schijven met aanzienlijke fragmentatie. Voor moderne systemen die gebruik maken van SSD's of met goed besturingssysteembeheer is dit grotendeels onnodig en potentieel schadelijk.