* Instruction Set Architecture (ISA)-compatibiliteit: Het besturingssysteem moet compatibel zijn met de ISA van de microprocessor. De ISA definieert de instructies die de processor begrijpt. Een besturingssysteem dat is geschreven voor een x86-processor kan niet worden uitgevoerd op een ARM-processor zonder aanzienlijke wijzigingen (emulatie, vertaling, enz.).

* Systeemmogelijkheden: De combinatie bepaalt het scala aan taken dat het systeem kan uitvoeren. Een krachtige processor met een lichtgewicht besturingssysteem kan geschikt zijn voor embedded systemen, terwijl een minder krachtige processor met een veeleisend besturingssysteem mogelijk moeite heeft met complexe taken.

* Prestatielimieten: De snelheid van de processor, het aantal kernen en de cachegrootte, samen met de efficiëntie van het besturingssysteem bij het beheren van bronnen, bepalen de algehele snelheid en reactievermogen van het systeem. Een krachtige processor die wordt gehinderd door een opgeblazen of inefficiënt besturingssysteem zal niet zo goed presteren als hij zou kunnen.

* Hardware- en softwarecompatibiliteit: Het besturingssysteem fungeert als tussenpersoon tussen de applicaties en de hardware. Het besturingssysteem heeft stuurprogramma's nodig om te communiceren met specifieke hardwarecomponenten, en de combinatie van de processor, het besturingssysteem en de beschikbare stuurprogramma's bepaalt welke randapparatuur kan worden gebruikt.

* Beveiligingsfuncties: Zowel de processor als het besturingssysteem dragen bij aan de algehele beveiligingspositie van het systeem. De processor heeft mogelijk ingebouwde beveiligingsfuncties en het besturingssysteem biedt verdere beschermingslagen via gebruikersaccounts, toegangscontroles en beveiligingsupdates.

Kortom, het is de synergie (of het gebrek daaraan) tussen de hardware (microprocessor) en de software (OS) die de volledige functionaliteit en gebruikerservaring van de computer vormgeeft.