Dit is waarom:

* Adressering gaat over geheugen, niet op opslag: Processors hebben een specifieke adresruimte, het bereik van geheugenadressen waartoe ze toegang hebben. Deze adresruimte bepaalt hoeveel RAM de processor rechtstreeks toegang heeft.

* harde schijven gebruiken verschillende adressering: Harde schijven hebben hun eigen interne adressystemen die los staan ​​van het geheugen van de processor. Ze gebruiken sectornummers en andere technieken om gegevens te vinden.

* besturingssysteem en bios zijn de sleutel: Het besturingssysteem (OS) en het BIOS (basisinvoer/uitvoersysteem) zijn verantwoordelijk voor het overbruggen van de kloof tussen de adresruimte van de processor en de adressering van de harde schijf. Ze behandelen dingen als:

* Logical Block Adressing (LBA): Vertaalt logische adressen (zoals gezien door het besturingssysteem) naar fysieke adressen op de harde schijf.

* Disk Partitionering: Het verdelen van de fysieke drive in logische volumes (partities) om het te laten verschijnen als meerdere kleinere schijven.

* Moderne CPU's &adresruimte: Moderne processors hebben een voldoende grote adresruimte voor zelfs de grootste harde schijven, zoals 24 TB of hoger.

Kortom, de maximale harde schijfcapaciteit die een systeem kan aanpakken, wordt meer beperkt door het vermogen van het besturingssysteem om de schijf en de mogelijkheden van de BIOS te beheren dan door de adresruimte van de processor.

Laat het me weten als je nog andere vragen hebt!