De von Neumann-machine bestaat uit vier hoofdcomponenten:

1. De processor: Dit is het deel van de computer dat instructies uitvoert. Het leest instructies uit het geheugen en voert de nodige berekeningen uit.

2. Geheugen: Dit is het deel van de computer dat gegevens en instructies opslaat.

3. Invoerapparaten: Dit zijn de apparaten waarmee de gebruiker gegevens in de computer kan invoeren.

4. Uitvoerapparaten: Dit zijn de apparaten waarmee de computer gegevens naar de gebruiker kan uitvoeren.

De von Neumann-architectuur is een architectuur met opgeslagen programma's, wat betekent dat de instructies voor de computer samen met de gegevens in het geheugen worden opgeslagen. Hierdoor kan de computer worden geprogrammeerd door de instructies in het geheugen te wijzigen, in plaats van dat u de computer zelf opnieuw hoeft te bedraden.

De von Neumann-architectuur is een krachtig en veelzijdig ontwerp en is gebruikt bij de constructie van alle moderne computers. Het is echter niet zonder beperkingen. Eén beperking is dat de von Neumann-architectuur sequentieel is, wat betekent dat deze slechts één instructie tegelijk kan verwerken. Dit kan de prestaties van de computer beperken, vooral als er meerdere programma's tegelijkertijd worden uitgevoerd.

Een andere beperking van de von Neumann-architectuur is dat deze gecentraliseerd is, wat betekent dat alle gegevens en instructies door de processor moeten gaan voordat ze kunnen worden gebruikt. Dit kan een knelpunt vormen, vooral als er veel gegevens worden verwerkt.

Ondanks deze beperkingen blijft de von Neumann-architectuur de basis voor de meeste moderne computers. Het is een krachtig en veelzijdig ontwerp dat al meer dan 70 jaar met succes wordt gebruikt.