* Gebruikt een lay-out die verspilde ruimte minimaliseert: Vermijd grote marges, opvulling of onnodige afstanden tussen cellen. Rasterindelingen of iets dergelijks zijn meestal het beste.

* Heeft kleine cellen of cellen van de juiste grootte: Kleinere cellen zorgen er natuurlijk voor dat er meer kunnen worden weergegeven. Maar de cellen moeten nog steeds groot genoeg zijn om bruikbaar en leesbaar te zijn.

* Aangepast aan verschillende schermformaten: De weergave moet efficiënt omgaan met verschillende schermresoluties en -oriëntaties, waarbij het aantal weergegeven kolommen of rijen dynamisch wordt aangepast. Hierbij wordt vaak gebruik gemaakt van flexibele opmaaktechnieken.

* Bevat geen extra UI-elementen: Verwijder alle niet-essentiële UI-elementen die schermruimte in beslag nemen, zoals grote kop-, voetteksten of navigatiebalken, tenzij dit absoluut noodzakelijk is.

In specifieke UI-frameworks kan dit zich vertalen in zaken als:

* `RecyclerView` (Android): Gebruik een geschikte `LayoutManager` (zoals `GridLayoutManager`) en optimaliseer de celgrootte.

* `UITableView` (iOS): De juiste celgrootte instellen en mogelijk spaarzaam gebruik maken van sectiekop- en voetteksten.

* `FlatList` of `SectionList` (React Native): Zorgvuldig beheer van celgrootte en lay-out binnen de lijst.

* Weblay-outs: Gebruik een CSS-raster of flexbox om een ​​responsieve lay-out te creëren die zich aanpast aan de beschikbare schermruimte.

Er is geen enkele ‘naam’ voor zo’n visie; het gaat meer om de *ontwerp- en implementatiekeuzes* die zijn gemaakt om maximale celzichtbaarheid te bereiken. Het is een doel, geen specifiek type visie.