1. Partitioneren:

* Opslagruimte identificeren: Ten eerste hebt u een opslagapparaat (harde schijf, SSD, USB-drive) met niet-toegewezen ruimte nodig. Dit is het onbewerkte, ongebruikte gebied waar het bestandssysteem zich zal bevinden.

* Een partitie maken: Een partitie is een logische indeling van de opslagruimte. Tools zoals `fdisk` (Linux) of Schijfbeheer (Windows) worden gebruikt om partities te maken. Dit definieert een aaneengesloten gebied op de schijf dat zal worden gebruikt voor het bestandssysteem. De partitiegrootte wordt bepaald door de behoeften van de gebruiker en de beschikbare ruimte. Er wordt een partitietabel (bijvoorbeeld MBR of GPT) gemaakt of bijgewerkt om de partities op de schijf bij te houden. De partitie is vaak geformatteerd met een specifieke typecode die het beoogde bestandssysteem aangeeft.

2. Opmaak:

* Een bestandssysteemtype kiezen: Met deze stap selecteert u het bestandssysteem (ext4, NTFS, FAT32, enz.). Verschillende bestandssystemen hebben verschillende sterke en zwakke punten wat betreft functies (journaling, machtigingen, hoofdlettergevoeligheid), prestaties en compatibiliteit tussen besturingssystemen.

* Het formatteringscommando uitvoeren: Dit commando (bijvoorbeeld `mkfs.ext4` voor ext4 in Linux, `format` in Windows) initialiseert het geselecteerde bestandssysteem op de gekozen partitie. De belangrijkste acties tijdens het formatteren zijn:

* Het superblok maken: Dit is een cruciale gegevensstructuur aan het begin van de partitie die metagegevens over het bestandssysteem bevat, zoals de grootte, blokgrootte en locatie van andere belangrijke structuren.

* De inodetabel maken: Inodes (indexknooppunten) slaan metagegevens op over bestanden en mappen, inclusief hun namen, groottes, machtigingen en locatie van hun datablokken op de schijf.

* Gegevensblokken maken: Dit zijn de eenheden waarin de feitelijke bestandsgegevens worden opgeslagen.

* Andere structuren maken: Afhankelijk van het bestandssysteem kan dit onder meer journaalstructuren (voor het loggen en herstellen van transacties), bitmaps met vrije ruimte (om ongebruikte blokken bij te houden) en mapstructuren omvatten.

3. Montage (voor de meeste besturingssystemen):

* Het bestandssysteem toegankelijk maken: Na het formatteren moet het bestandssysteem worden aangekoppeld. Hierdoor is het toegankelijk voor het besturingssysteem en kunnen gebruikers er bestanden in maken, lezen, wijzigen en verwijderen. Een koppelpunt is een map in het bestaande bestandssysteem waar het nieuwe bestandssysteem verschijnt. De kernel van het besturingssysteem houdt een tabel bij met aangekoppelde bestandssystemen.

Vereenvoudigd voorbeeld (Linux):

1. Partitie: `fdisk /dev/sda` (om een ​​partitie op de eerste harde schijf te maken)

2. Formaat (ext4): `mkfs.ext4 /dev/sda1` (om de eerste partitie op de eerste harde schijf te formatteren als ext4)

3. Monteren: `mkdir /mnt/mijnpartitie` (maak een koppelpunt) en vervolgens `mount /dev/sda1 /mnt/mijnpartitie` (koppel de partitie aan)

In Windows: Het proces is vergelijkbaar, maar gebruikt het hulpprogramma Schijfbeheer via de grafische gebruikersinterface om partities te maken en deze te formatteren met het gewenste bestandssysteem (NTFS, FAT32). De montage wordt automatisch afgehandeld door het besturingssysteem.

De details van elke stap kunnen behoorlijk complex zijn, waarbij schijftoegang op laag niveau en ingewikkelde datastructuren betrokken zijn. Deze drie fasen bieden echter een algemeen overzicht van hoe bestandssystemen worden gemaakt. De specifieke opdrachten en hulpmiddelen variëren afhankelijk van het besturingssysteem en het gekozen bestandssysteemtype.