* RAM (Random Access Memory): Dit is vluchtig geheugen; gegevens gaan verloren als de stroom wordt uitgeschakeld. Hoewel individuele RAM-sticks een capaciteit hebben (bijvoorbeeld 32 GB, 64 GB), kan het totale RAM-geheugen in een systeem erg groot zijn, alleen beperkt door het moederbord en het besturingssysteem. Er is geen praktische bovengrens in termen van *duur* van het geheugen, omdat het alleen gegevens vasthoudt als het is ingeschakeld.

* Opslag (harde schijven, SSD's, tape): Dit is niet-vluchtig geheugen; gegevens blijven behouden, zelfs als de stroom is uitgeschakeld. Hier wordt de capaciteit gemeten in terabytes (TB), petabytes (PB), exabytes (EB) en zelfs zettabytes (ZB) voor enorme datacenters. Het "langste" geheugen wordt hier bepaald door de levensduur van het opslagmedium en zijn vermogen om gegevens zonder degradatie te bewaren. Tape-archieven worden vaak gebruikt voor opslag op extreem lange termijn, mogelijk tientallen jaren, maar zelfs deze gaan uiteindelijk achteruit.

* Archiefopslag: Dit is gespecialiseerde opslag voor de lange termijn, ontworpen voor tientallen jaren gegevensbehoud, waarbij vaak gebruik wordt gemaakt van meerdere kopieën en robuuste foutcorrectie. Deze systemen kunnen gegevens in theorie extreem lang bewaren, mogelijk zelfs eeuwen, hoewel de technologie zelf verouderd kan raken voordat de gegevens nodig zijn.

In het kort: Er is geen definitieve "langste" capaciteit. Voor *hoeveelheid* gegevens is de limiet hoofdzakelijk technologisch en economisch (hoeveel bent u bereid te besteden aan opslag?). Voor *duur* worden de limieten opgelegd door degradatie van opslagmedia en de veroudering van ophaaltechnologie. Gegevens die op een zeer oude diskette zijn opgeslagen, kunnen technisch gezien 'het langste' geheugen zijn als ze nog kunnen worden gelezen, maar dat betekent niet dat ze een grote capaciteit vertegenwoordigen.