Voorbeelden van sequentiële toegang in opslagmedia:

* Magnetische banden: Gegevens worden lineair op een magneetband opgeslagen. Om toegang te krijgen tot een specifiek stukje data, moet de tapekop fysiek over de tape bewegen en de data opeenvolgend lezen totdat hij de gewenste locatie vindt. Dit is extreem langzaam voor willekeurige toegang, maar zeer efficiënt voor het maken van back-ups van grote hoeveelheden gegevens in één enkele, continue bewerking.

* Oudere diskettes: Hoewel ze niet strikt *alleen* sequentieel waren, hadden diskettes een aanzienlijke component voor sequentiële toegang. De lees-/schrijfkop moest de sporen van de schijf doorlopen, waardoor willekeurige toegang langzamer was dan bij latere technologieën.

* Enkele vroege vormen van harde schijven: Zeer vroege harde schijven vertoonden ook meer sequentiële toegangskenmerken dan moderne, hoewel dit minder uitgesproken was vanwege de aard van platters en koppen.

* Gegevens streamen: Wanneer u een video- of audiobestand streamt, wordt dit opeenvolgend geopend. De speler vraagt ​​de gegevens op volgorde op bij de server, en het afspelen kan niet rechtstreeks naar een specifiek punt springen zonder eerst dat gedeelte te bufferen. Dit gaat minder over het opslagmedium zelf (dat zich op een snelle SSD zou kunnen bevinden) en meer over de toegangsmethode.

Contrast met willekeurige toegang:

Sequentiële toegang staat in contrast met *willekeurige toegang*, waarbij elk datapunt direct toegankelijk is zonder dat alle voorgaande gegevens moeten worden doorgenomen. Harde schijven (HDD's) en solid-state drives (SSD's) bieden voornamelijk willekeurige toegang, hoewel de snelheid van willekeurige toegang aanzienlijk varieert tussen beide.

In wezen is sequentiële toegang geschikt voor archiefopslag en batchverwerking waarbij gegevens op volgorde worden verwerkt, terwijl willekeurige toegang nodig is voor toepassingen die snelle toegang tot individuele datapunten vereisen, zoals besturingssystemen en databases.