* Verspreide toewijzing: In beide gevallen wordt de beschikbare ruimte opgedeeld in kleine, niet-aaneengesloten stukken. Bij geheugenfragmentatie betekent dit dat vrij geheugen wordt verspreid over toegewezen blokken. Bij schijffragmentatie wordt de vrije ruimte op de harde schijf verspreid over de gebruikte bestanden.

* Verspilde ruimte: Deze verspreide toewijzing leidt tot verspilling van ruimte. Zelfs als er voldoende totale ruimte bestaat (geheugen of schijfruimte), is deze onbruikbaar omdat deze zich niet in één aaneengesloten blok bevindt dat groot genoeg is om aan een verzoek te voldoen. Een groot programma kan mogelijk niet in het geheugen worden geladen, of een groot bestand kan mogelijk niet naar de schijf worden geschreven, zelfs als er voldoende totale ruimte is.

* Verslechtering van prestaties: Beide soorten fragmentatie leiden tot prestatievermindering. In het geheugen vertraagt ​​toegang tot verspreide delen van een programma de uitvoering. Op de schijf vereist de toegang tot gefragmenteerde bestanden dat de lees-/schrijfkop meer over het schijfoppervlak beweegt, waardoor de toegang tot bestanden aanzienlijk wordt vertraagd.

* Oorzaken: Hoewel de specifieke oorzaken verschillen (bijvoorbeeld het beëindigen van programma's in het geheugen versus het veelvuldig aanmaken/verwijderen van bestanden op schijf), is de onderliggende oorzaak vergelijkbaar:de dynamische allocatie en deallocatie van bronnen zonder een mechanisme voor efficiënte consolidatie.

* Oplossingen: Beide problemen worden vaak aangepakt met vergelijkbare strategieën:

* Verdichting: Het reorganiseren van de toegewezen blokken om de vrije ruimte samen te groeperen (defragmentatie voor schijven, geheugenverdichting voor sommige besturingssystemen). Dit is vaak duur in termen van tijd en verwerkingskracht.

* Betere toewijzingsstrategieën: Het gebruik van algoritmen die fragmentatie tijdens de initiële toewijzing minimaliseren (bijvoorbeeld best-fit, first-fit, enz., voor beide).

* Vooraf toegewezen: Het vooraf toewijzen van een groot aaneengesloten blok om toekomstige fragmentatie te voorkomen (bijvoorbeeld het vooraf toewijzen van een groot bestand op de schijf).

In wezen vertegenwoordigen zowel geheugen- als schijffragmentatie een probleem van inefficiënt hulpbronnenbeheer waarbij de beschikbare ruimte niet bruikbaar is vanwege de niet-aangrenzende aard ervan. De oplossingen en hun implementaties kunnen variëren, maar het fundamentele probleem blijft hetzelfde.