Hoewel het concept van stabiele opslag zeer wenselijk is, is het om een ​​paar redenen niet echt haalbaar in zijn absolute vorm:

* Fundamentele beperkingen van fysieke systemen: Zelfs de meest geavanceerde hardware kan mislukken. Er is altijd een kans op fysieke schade aan opslagapparaten, stroomuitval of andere gebeurtenissen die kunnen leiden tot gegevensverlies.

* De onmogelijkheid van perfecte redundantie: Hoewel we redundante systemen (zoals RAID -arrays) kunnen implementeren om de betrouwbaarheid van de gegevens te vergroten, is er geen manier om 100% redundantie te garanderen. Er is altijd een kleine kans op gelijktijdige storingen in alle gerepliceerde kopieën.

* De aard van de tijd: Tijd zelf is een factor. Het kost tijd om gegevens naar opslag te schrijven, en in die korte periode zou een mislukking kunnen optreden voordat de gegevens volledig zijn gepleegd.

Dit betekent echter niet dat stabiele opslag een nutteloos concept is. In plaats daarvan is het een doel om te streven naar en een nuttig ontwerpprincipe Voor het bouwen van robuuste systemen:

* Hoge beschikbaarheid bereiken: Door technieken zoals redundantie, fouttolerantie en asynchrone replicatie te gebruiken, kunnen we zeer hoge niveaus van gegevensbeschikbaarheid en veerkracht bereiken.

* Minimalisatie van het risico op gegevensverlies: Door verschillende technieken te implementeren, kunnen we de kans op gegevensverlies aanzienlijk verminderen, waardoor het in de meeste praktische scenario's zeer onwaarschijnlijk is.

* Vertrouwen creëren in data -persistentie: Het concept van stabiele opslag stimuleert het ontwerp van systemen die zijn ontworpen om betrouwbaar te zijn en vertrouwen te bieden in gegevensverzettingsvermogen.

Daarom, hoewel absolute stabiele opslag onmogelijk te bereiken is, is het concept nog steeds zeer waardevol bij het begeleiden en implementeren van robuuste en betrouwbare opslagsystemen.