De maximale grootte van een harde schijf die PMR gebruikt, wordt beperkt door de oppervlaktedichtheid, die verwijst naar de hoeveelheid gegevens die in een bepaald gebied kan worden opgeslagen. De oppervlaktedichtheid wordt bepaald door de grootte van de magnetische domeinen en de afstand daartussen. Naarmate de technologie vordert, is de oppervlaktedichtheid toegenomen, waardoor er meer gegevens op dezelfde schijf kunnen worden opgeslagen.

Momenteel bedraagt ​​de hoogste oppervlaktedichtheid die wordt bereikt in commerciële PMR-harde schijven ongeveer 2 terabit per vierkante inch (Tbpsi). Dit betekent dat er 2 biljoen bits aan gegevens kunnen worden opgeslagen op een oppervlakte van één vierkante centimeter. Uitgaande van een typische schijfgrootte van 3,5 inch, zou een harde schijf met deze oppervlaktedichtheid theoretisch tot 24 terabytes (TB) aan gegevens per schijf kunnen opslaan.

Als er meerdere platters in een harde schijf zijn gestapeld, kan de theoretische maximale capaciteit verder worden vergroot. Een harde schijf met vijf platters, elk met een oppervlaktedichtheid van 2 Tbpsi, zou bijvoorbeeld theoretisch tot 120 TB aan gegevens kunnen opslaan.

Het is echter belangrijk op te merken dat deze theoretische limieten gebaseerd zijn op de huidige technologie en kunnen veranderen naarmate er nieuwe opslagtechnologieën ontstaan. Technologieën zoals Heat-Assisted Magnetic Recording (HAMR) en bit-patterned media (BPM) hebben bijvoorbeeld het potentieel om de oppervlaktedichtheid en daarmee de maximale grootte van harde schijven in de toekomst aanzienlijk te vergroten.

Samenvattend:op basis van de huidige PMR-technologie bedraagt ​​de theoretische maximale grootte van een harde schijf ongeveer 120 TB (uitgaande van vijf 3,5-inch platters met een oppervlaktedichtheid van 2 Tbpsi). Vooruitgang in de opslagtechnologie kan echter in de toekomst tot nog hogere capaciteiten leiden.