De opstartpartitie wordt gebruikt om de essentiële bestanden op te slaan die nodig zijn om het Linux-besturingssysteem op te starten, inclusief de kernel, de bootloader en enkele initiële RAM-schijfimages. De kernel is de kern van het besturingssysteem en is verantwoordelijk voor het beheer van de hardware- en softwarebronnen. De bootloader is een klein programma dat de kernel in het geheugen laadt en het opstartproces start. De RAM-schijfimages bevatten tijdelijke bestanden die nodig zijn tijdens het opstartproces.

De grootte van de opstartpartitie wordt bepaald door de grootte van deze bestanden. De kernel en bootloader zijn doorgaans klein, maar de RAM-schijfimages kunnen in grootte variëren, afhankelijk van de specifieke Linux-distributie en de voorkeuren van de gebruiker. Sommige Linux-distributies, zoals Ubuntu, gebruiken een kleine RAM-schijfimage die slechts een paar megabytes groot is, terwijl andere, zoals Red Hat Enterprise Linux, een grotere RAM-schijfimage gebruiken die enkele honderden megabytes groot kan zijn.

Naast de kernel-, bootloader- en RAM-schijfimages kan de opstartpartitie ook andere bestanden bevatten, zoals configuratiebestanden en diagnostische hulpmiddelen. Deze bestanden zijn doorgaans niet essentieel voor het opstartproces, maar kunnen nuttig zijn voor probleemoplossing en onderhoudsdoeleinden.

De grootte van de opstartpartitie kan worden aangepast tijdens de installatie van Linux. De meeste Linux-distributies bieden een optie om de grootte van de opstartpartitie te specificeren, en de gebruiker kan een grootte kiezen die geschikt is voor zijn behoeften. Het is belangrijk om ervoor te zorgen dat de opstartpartitie groot genoeg is om alle essentiële bestanden te bevatten die nodig zijn voor het opstartproces, maar het is ook belangrijk om te voorkomen dat deze onnodig groot wordt gemaakt, omdat dit waardevolle schijfruimte kan verspillen.