Interactieve authenticatie houdt doorgaans in dat de gebruiker een of meer bewijsstukken verstrekt om zijn identiteit te bewijzen. Dit kan het volgende omvatten:

* Iets wat je weet: Wachtwoorden, pincodes, beveiligingsvragen, antwoorden op uitdagingen. Dit is de meest voorkomende vorm.

* Iets wat je hebt: Beveiligingstokens, smartcards, mobiele telefoons (via sms of authenticator-apps). Dit voegt een extra beveiligingslaag toe.

* Iets wat je bent: Biometrie zoals vingerafdrukscans, gezichtsherkenning, stemherkenning. Dit wordt steeds populairder vanwege het gemak en de veiligheid.

* Ergens waar je bent: Locatiegebaseerde authenticatie, met behulp van GPS of IP-adres, hoewel minder betrouwbaar en privacy-invasief.

* Iets wat je doet: Gedragsbiometrie, zoals typritme of muisbewegingen. Dit is subtieler en vereist een meer geavanceerde analyse.

De interactie kan zo eenvoudig zijn als het typen van een wachtwoord of zo complex als een multi-factor authenticatieproces (MFA) waarbij verschillende van de bovengenoemde factoren betrokken zijn. Het doel is ervoor te zorgen dat alleen de legitieme gebruiker toegang kan krijgen, waardoor het risico op ongeautoriseerde toegang wordt verminderd.

Voorbeelden van interactieve authenticatie zijn onder meer:

* Een gebruikersnaam en wachtwoord invoeren.

* Gebruik van tweefactorauthenticatie (2FA) met een wachtwoord en een eenmalige code van een mobiele app.

* Een vingerafdruk scannen om een ​​apparaat te ontgrendelen.

* Reageren op een beveiligingsvraag.

* Het verifiëren van uw identiteit via een videogesprek met een vertegenwoordiger.

Het niveau van interactiviteit en de gebruikte methoden zijn afhankelijk van de beveiligingsvereisten van het systeem en de gevoeligheid van de gegevens die worden beschermd. Een hogere beveiliging vereist doorgaans meer interactieve stappen.