* Digital Rights Management (DRM) voor specifieke media: Vista heeft DRM ingebouwd voor het afspelen van beveiligde muziek- en videobestanden. Dit was geen systeembrede kopieerbeveiliging, maar eerder een functie die op specifieke inhoud werd toegepast. Afhankelijk van de inhoudsprovider kunnen verschillende DRM-technologieën zijn gebruikt.

* Productactivering: Dit was een belangrijke maatregel tegen piraterij. Gebruikers moesten hun exemplaar van Windows online of telefonisch activeren om de authenticiteit ervan te verifiëren. Dit verhinderde niet dat de installatiebestanden werden gekopieerd, maar verhinderde wel dat de gekopieerde installatie volledig functioneel was.

* Hardwarebinding (tot op zekere hoogte): Hoewel het geen directe kopieerbeveiligingsmethode is, zou het systeem zich gedeeltelijk binden aan de hardwareconfiguratie. Opnieuw installeren op aanzienlijk andere hardware kan reactiveringsvereisten veroorzaken.

* Ondertekening door bestuurder: Vista introduceerde strengere vereisten voor het ondertekenen van stuurprogramma's, waardoor het moeilijker werd om niet-ondertekende of kwaadwillig gewijzigde stuurprogramma's te installeren die mogelijk zouden kunnen worden gebruikt om beveiligingsmaatregelen te omzeilen of piraterij te bevorderen.

In wezen was de bescherming van Vista een gelaagde aanpak die zich richtte op het voorkomen van ongeoorloofde activering en gebruik in plaats van het direct belemmeren van het kopiëren van de installatiemedia zelf. De effectiviteit van deze methoden varieerde, en er werden nog steeds softwarescheuren en oplossingen ontwikkeld. Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat het niet één enkel, gemakkelijk te omzeilen mechanisme was, maar een reeks onderling verweven veiligheidsmaatregelen.