* Complexiteit: Het zeven-laags model is aanzienlijk complexer dan de vier lagen van het TCP/IP-model. Deze complexiteit maakt het moeilijker om te begrijpen, te implementeren en problemen op te lossen. Real-world netwerken worden vaak niet netjes toegewezen aan de OSI-lagen, waardoor de applicatie omslachtig is.

* Gebrek aan praktische implementatie: In tegenstelling tot het TCP/IP -model, dat directe implementaties heeft in netwerkhardware en software, heeft het OSI -model nooit een enkele, wijdverbreide, volledige implementatie gehad. Verschillende delen ervan zijn opgenomen in verschillende technologieën, maar geen systeem weerspiegelt perfect alle zeven lagen.

* Inefficiëntie: De strikte gelaagdheid van het OSI -model kan leiden tot inefficiënties. Het doorgeven van gegevens door zeven lagen voegt overhead toe in termen van verwerking en tijd. De meer geïntegreerde aanpak van het TCP/IP -model vermijdt een deel van deze overhead.

* Historische context: Het TCP/IP -model ontstond en won grip * voordat * het OSI -model volledig was ontwikkeld. Het praktische gebruik en de wijdverspreide acceptatie van TCP/IP hebben het vastgesteld als de feitelijke standaard. Tegen de tijd dat het OSI -model enige tractie kreeg, was het TCP/IP -model diepgeworteld.

* Focus op theorie: Het OSI -model is in de eerste plaats een conceptueel kader voor het begrijpen van netwerkcommunicatie. Het is waardevol voor het onderwijzen en begrijpen van de principes van netwerkarchitectuur, maar het vertaalt zich niet direct in praktische, real-world implementaties zoals TCP/IP doet.

Samenvattend, terwijl het OSI -model dient als een waardevol educatief hulpmiddel voor het begrijpen van netwerkarchitectuur, de complexiteit ervan, gebrek aan een volledige implementatie en de gevestigde dominantie van het TCP/IP -model hebben geleid tot het beperkte praktische gebruik in de industrie. Het is meer een theoretisch kader dan een praktische implementatiegids.